czwartek, 29 maja 2014

PAWIA INSPIRACJA


  Nie mogłam nie pokazać na tym blogu, tego manekina ....kolorystycznie jak widać inspirowany jest pawiem ....a pióra pochodzą od mojego Julka (pawia) myślę że wiele osób go pamięta.
Pomału spełniam się w artystycznych klimatach, choć wolę to nazywać rękodzielnictwem, brzmi bardziej swojsko, lecz nie mam za bardzo czasu skupiać się na artystycznych wizjach, technicznie zwanych projektami ....kurcze tak to bywa, że pewne rzeczy, działania wymuszają nijako następne i tak spirala co trzeba zrobić się nakręca....
Pomału przygotowuję się do projektu, o którym niedawno pisałam, materiały się już szykują, mam nadzieję że sprostam temu wyzwaniu, pamiętacie króliczy klej ? dziś dodam tylko ....laka ...za chwilę będzie wszystko jasne ....ale póki co jeszcze nie chcę tego nazywać ....

Dziś z racji deszczu, pewno na kilka godzin zaszyję się w pracowni, no będzie powstawał kolejny manekin, ten dzisiejszy robił się trzy dni....co prawda jest malowany lecz specjalnymi pastami, i nie pędzlem lecz palcem ...nie wiem co w te pasty dają lecz pachną ....pomarańczami :) jak ktoś ma ochotę zobaczyć zbliżenia manekina, oraz tył to zapraszam na kurnik sztuki ....kliknąć w prawy górny róg.



niedziela, 25 maja 2014

NIEZALEŻNOŚĆ .....W CENIE

 Po prawie dwóch latach blogowania ......wstyd się przyznać .....ale to są moje pierwsze samodzielnie zdjęcia które udało mi się wrzucić na posta ....niestety w techniczno-komputerowej materii jestem noga ...do tej pory córa mi tę czynność załatwiała, na zasadzie daj bo zepsujesz ...oj, mamo nie znasz się ....itp.

Lecz z czasem , usługa ta coraz bardziej drożała na zasadzie handlu wymiennego , wrzucę Ci zdjęcia, a Ty dasz mi to lub tamto ...moja cierpliwość się wyczerpywała, kiedyś już postawiłam sprawę na ostrzu noża i krok po kroku córa mi tłumaczyła ...a ja to skrzętnie odnotowywałam i na końcu zgłupiałam ....idź tam i tam , naciśnij to , potem tamto, ...uzmysłowiło mi to że celowo tak kluczy ....moje koleżanki blogowe nawet Panti za granicy telefonicznie  dawała mi  kurs ....ale wczoraj zamówiłam sobie fachowca od komputera ....i  pół godziny starczyło abym opanowała wrzucanie zdjęć, zakładanie folderów według potrzeb, pozmieniał mi wszystkie hasła i teraz mój laptop ....jest totalnie tylko mój PRYWATNY :)

A ja z moim starym aparatem będę w końcu mogła robić foty do woli, zwłaszcza moim pracom i zwierzętom, Sanszi  dawno nie było , Bogusław  (kot)...codziennie towarzyszy mi w pracowni ...śpiąc,za tydzień znów nauczę się czegoś nowego, bo fachowiec od komputera znów przyjdzie, i będę niezależna ....od dzieciaków co to teraz w szkole mają informatykę, mądrale  ...za moich czasów....

Jutro dzień mamy, wiec wszystkiego najlepszego życzę wszystkim mamusią blogującym,zwłaszcza cierpliwości i wytrwałości bo to niełatwa rola.....

  Ostatnie dzieło z pracowni rodem, po więcej zapraszam na kurnik sztuki ikonka w prawym górnym rogu....I PRZYPOMINAM O CANDY ...DO WYGRANIA KOMPLECIK SZYKOWNYCH FILIŻANEK ORAZ NIESPODZIANKA .....JESZCZE ZOSTAŁO TYLKO KILKA DNI....


DO NASTĘPNEGO ....MOŻE WKRÓTCE :)

sobota, 17 maja 2014

NIEŚMIAŁY ON



Pewien bardzo nieśmiały chłopak, całe 23 lata temu, bardzo chciał chodzić czyli tworzyć parę z bardzo śmiałą i szaloną dziewczyną, w ramach testu na cierpliwość dziewczę te zastanawiało się aż pięć dni, dla zasady jakiej ? do dziś nie wiadomo, po pięciu dniach dręczenia padła odpowiedź pozytywna.
I tak nieśmiały chłopak, w piękny majowy wieczór, po raz pierwszy o pannie śmiałej powiedział, moja dziewczyna....
Dziś pan nieśmiały, nie zapomniał o tym dniu, głównie dzięki pani śmiałej, która najważniejsze rocznice i daty skrzętnie przechowuje w zakamarkach pamięci... i choć minęło od tego czasu wiele lat, magia tego dnia wraz z piosenką Dalidy sprawia że choć na kilka chwil ja jestem tamtą dziewczyną a on tamtym chłopakiem.

Pielęgnujcie, choćby tylko w pamięci wszystkie dobre momenty jakie niesie wam życie, bo gdy przyjedzie ten zły moment, dobre chwile sprawiają, że  znów uśmiechamy się do życia

środa, 14 maja 2014

ZAPACH POMARAŃCZY




 Zobaczyliście wczoraj kawałek mojej pracowni, mojego azylu od wszystkich przyziemnych spraw, cokolwiek to znaczy, teoretycznie już a praktycznie za moment zostanie wszystko dopięte, na ostatni guzik, oczywiście cieszy mnie to bardzo, ale jednocześnie czuje fizycznie i psychicznie ten projekt związany z pracownią.

Myślę że los tak to wszystko układa, że jednym ludziom przychodzi coś łatwo, inni muszą o wszystko zawalczyć, więc mnie zawsze przypada to zawalczenie, choć akurat w tym projekcie małżonek mnie wspierał, to dzieci już mniej, choć w ich przypadku liczę na to że kiedyś mnie zrozumieją.
Bardzo trudno jest po wielu latach, wyjść z pewnej codziennej stagnacji, zaburzyć dotychczasowy rytm życia co niesie zawsze jakieś konsekwencje i zająć się czymś zupełnie innym, być może dla psychicznej równowagi lepiej by było mieć pracownie w innym miejscu, coś wynająć, lecz opieka nad babcią to wykluczała.
Nieraz czytałam poruszany temat względem opieki nad osobą starszą, było to nijako dla mnie pocieszeniem że nie tylko ja tak mam, ale są dni kiedy myślę, że nie dam rady, zwłaszcza jak pogoda nastraja do rodzinnych wypadów ....a tu puka odpowiedzialność z obowiązkiem i mówią stop.
Ostatnio zawitała nadzieja, babcia wyraziła chęć wyjazdu na turnus do sanatorium, uczepiłam się tego jak rzep psiego ogona, ze przez trzy tygodnie nic nie będę musiała, że ten wyjazd dobrze jej i nam zrobi, ale babcia po kilku dniach stwierdziła że ona jest za stara na sanatorium i nigdzie nie pojedzie bo w domu jej dobrze ....no tak takie przybytki są dla pięknych i młodych...

Dlatego z taką determinacją, walczyłam o pracownie, jeździłam po kursach aby mieć ucieczkę od tego impasu, potrzasku, tak uciekam do pracowni a gdybym jej nie miała to kto wie gdzie bym od tego uciekła ....

Ta niepozorna skrzynka, nie uwierzycie pachnie pomarańczami, bo pracownia to nie tylko przedmioty ale i zapachy, dzięki którym marzę ....że kiedyś zobaczę pomarańczowy gaj :)
Musiałam swój żal dziś tu przelać....życie poza blogiem nieraz jest trudne.


 


wtorek, 13 maja 2014

WTORKOWO




Mając chwilę, wpadłam trochę ponarzekać ....a co, że nie mam kiedy nacieszyć się wiosną, taka jestem zagoniona, zażalenia muszę sama do siebie składać, bo sama sobie taki młyn zgotowałam, ale co tam ważne że mam frajdę z tego co robię, że po nocach śni mi się już ta cała moja pracownia.
W piątek i niedzielę byłam na szkoleniu, będąc zaś w domu, całkowicie porzuciłam obowiązki domowe zatracając się w twórczym tworzeniu, ale już jutro czekająca mnie seria wywiadówek skutecznie zagoni mnie w realny żywot.

Od każdego poniedziałku obiecuję sobie, że uda mi się wszystko poukładać, znaleźć czas na rower, spacer z psem, a tu guzik ...

Choć nie mam czasu na towarzyskie blogowe życie, nie umknęło mi to że dawno GIGI ze swymi pięknymi zdjęciami nie widać,Panna Dziewanna też zniknęła, parę  się  blogów jednak odnalazło :)
Już nie wnikając jak to jest z tym całym blogowym światem, ja przynajmniej mam wiele sympatii i sentymentu, do wielu osób które są ze mną od początku mojego prowadzenia bloga, co nie oznacza że do tych nowych mam mniej sympatii, wręcz przeciwnie tak mam że lubię poznawać nowych ludzi, choćby poprzez blogi je czytając :)

Poniżej trochę zdjęć pracowni, najnowsza praca ....tak dachówka, a jak ktoś ciekaw zobaczyć inne moje prace to zapraszam do kurnika sztuki, kliknąć w baner prawy górny róg, na moje CANDY również zapraszam ....oczywiście klikając w prawy ....górny ...róg....baner ...z napisem ....CANDY.






DAMA Z RÓŻĄ ....I ŻYWICAMI ...WIĘCEJ W KURNIKU ....SZTUKI...











Oczywiście torby Beatki ...też  liczą po cichu na zainteresowanie , wszak są niepowtarzalne :)






Za chwilę , może na drugi tydzień będzie widok teraźniejszej pracowni z zewnątrz ....musi trawa jeszcze wzejść .....pamiętacie jej początki ....









czwartek, 8 maja 2014

ROCZNICOWO

W czasach, gdy moim,  najważniejszym celem, było ściganie się o tytuł kury domowej, z tymi codziennymi obiadkami, z tą powtarzalnością codziennych obowiązków, oraz na wymyślaniu nowych dziedzin, aby niczym kombajn być wielofunkcyjną kurą udomowioną, gdzie po wielu latach dotarło do mnie, że mistrzem kuchni poza własną nie zostanę, tytułu nadwornego cukiernika, również nie zdobędę, dzieci niańczyć też zawsze nie będę...no cóż urosły, jedynie tytuł naczelnej zołzy domowej pozostał w zasięgu ręki, posadka ciepła bo domowa, jedynie prowadząca do mnie do pogłębiającego się czepialstwa.....


Jednak, kiedy ogarnia mnie stagnacja....z wiekiem coraz częściej, mnie dopada, brrr, budzi się wtedy mój niespokojny duch, i  gna mnie do brania udziału w przeróżnych wyzwaniach, jedne  okazują nietrafione, jak zumba czy joga, zajęcia świetne lecz mój kręgosłup do dziś ma odmienne zdanie.
Wierzę w symbolikę i tak czekałam kiedy wybije mi magiczna czterdziestka, zanim do tego doszło naczytałam się głupot o jakieś smudze cienia, kryzysie wieku ....średniego,w miedzy czasie umilając sobie życie, w wyszukiwanie coraz to nowych oznak starzenia, oczywiście nie liczyłam ani nie wyrywałam już siwych włosów,gdyż siwiejąc od dwudziestki ...byłabym łysa je z łba targając do tej pory, skupiałam się bardziej na swojej fizyczności....tak zmarszczki.

A tu wraz z czterdziechą, że tak powiem ino w łebie no dobrze w głowie mi się na plus poprzestawiało, przestałam pomału pielęgnować kult ogniska domowego z całym ceremoniałem garów, i po dwóch dekadach przypomniałam sobie o sobie, jakież to banalne i prawdziwe.

Jak to w życiu bywa z przypadku, mam swoją odskocznię na czas karnawału działam w wypożyczalni, pójście między ludzi to było to czego mi przez te lata zaszycia się w kieracie domowym brakowało, lecz jak to bywa karnawał zawsze się kończył ....i cóż zaniedbane obowiązki domowe usilnie mnie wzywały, a raczej biły na alarm, dopominając się codziennych obiadków, i pozostałej celebry domowej.

Więc  jako nauczyłam się że musi coś się dziać, szukałam usilnie zajęcia dla siebie na dalsze miesiące, mogłabym być żoną przy mężu, ale ta rola mi obmierzła, nie żony lecz kobiety domowej, i tak po drodze dzięki innym blogom, zafascynowało mnie rękodzielnictwo, że są techniki, których można się nauczyć, kilka jak szycie, szydełko, odpadło na starcie ....na polu  zostały decoupage, ceramika, witraż ....
Witraż odpadł .....szkła plus narzędzia ....droga sprawa .....ceramika ....pozostała być może w niedługich planach, decoupage pozostał, pomału rozwijał się w domowym zaciszu, po trzech miesiącach samodzielnej czy internetowej nauki, postanowiłam  ruszyć tyłek z domu, i  szkolić się w tej dziedzinie pod okiem profesjonalistów, godzin, przejechanych kilometrów nie zliczę i pewno jeszcze wiele ich będzie, ale mogę powiedzieć dziś że rozwinęłam skrzydła.

Mija właśnie rok od mojego pierwszego szkolenia, po które udałam się aż do dalekiej Warszawy.....dokąd przemilczę, bo poziom żenujący, plus to że osoba która tych szkoleń się podejmuje nie wykazuje, chęci aby czegokolwiek nauczyć ...tak że pierwsze szkolenie było moją porażką, i  gdybym na drugi dzień nie spotkała osoby, która mi pokazała jak wygląda prawdziwy taki warsztat, pewno dałabym sobie z całym deku spokój.

Dzięki mojej mentorce przez rok,przeżyłam  wiele fantastycznych i inspirujących szkoleń, pod fachowym nieraz okiem włoskich instruktorek, czy jak jutro będę pobierać nauki u Gabi z Węgier, ale  najbardziej  wyniosłam z tego siebie, to że pomimo nieraz wychodzi ze mnie zołza, mam swój świat, gdzie mogę choć na chwilę uciec od codzienności, a już za chwilę będę chciała tą inspirację i radość tworzenia przekazać swoim kursantkom.




Trochę lansu kurnika sztuki musi być, i tak wazon zdobiony jest od środka i celowo tak mocno wycieniowany, może być też delikatniejsza wersja po więcej i na CANDY zapraszam na kurnik sztuki na górze po prawej wystarczy kliknąć :)

A poniżej LINK do starych postów  dla tych co ich nie znają, można poczytać jak to się zaczęło, moja pogoń za realizacją TYCH MARZEŃ O KTÓRYCH TERAZ CZYTALIŚCIE :) oczywiście jak komuś się chce :) bo to aż kilka odcinków:)

piątek, 2 maja 2014

CANDY NA KURNIKU I KACZKI











 Z okazji majówki, kaczki z mojej paczki miały wychodne, i słoneczne południe spędziły w oczku, było trochę logistyki, aby je tam przetransportować, z ich siedziby, oczywiście kot Bogumił był zamknięty w domu na wszelki wypadek, aby nie wystraszył płochliwych mandarynek.
I tak kaczki pływały , pływały , pływały aż znudzone zaczęły skubać lilie, to znów irysy, więc trzeba było towarzystwo wyłapać podbierakiem, niestety przez dwa lata nie wykazują chęci dobrowolnego wchodzenie nam na ręce jak to co niektórym kurą się zdarza, kaczuchy te to nieufne dzikusy

Dziś  moje pierwsze Kurnikowe candy, tu taka zajawka , żeby  zobaczyć co i jak trzeba iść za linkiem