KIEDYŚ :)

Dziękuję Wam za pozytywne komentarze pod wczorajszym postem , zapisałam mój blog do konkursu z nadzieją  licząc  choć na kilka honorowych głosów , mój blog startuje w kategorii tematycznej JA I MOJE ŻYCIE , i serdecznie dziękuję za Wasze wsparcie , które dostałam wczoraj , więc spróbuję :))

Wreszcie się z hurtowym prasowaniem uporałam , choć żelazko czuję dziś jeszcze w rękach , czy uwierzycie że jeden strój  wczoraj przywołał bardzo odległe wspomnienie , akurat nie księżniczki , którą każda dziewczynka bywa w dzieciństwie ale ..... .
Mam dwa stroje zakonnicy oczywiście mowa o strojach dla dorosłych , pierwszy normalny aczkolwiek nie prawdziwy a drugi bardzo frywolny i właśnie  wczoraj przywołałam z zakamarków pamięci fakt że gdzieś w 17 roku mojego życia , gdzie dziewczyną randki i zabawy oraz nauka  w głowach ja chciałam zostać zakonnicą o  tak to prawda .

Pomijając fakt że w telewizji  w owych czasach królował film detektyw w sutannie :) ja nie tylko myślałam o życiu w zakonie ale  poczyniłam odpowiednie kroki w tym kierunku , jako że byłam nieletnia musiałam czekać do pełnoletności abym mogła zacząć nowicjat .
Przez ten okres   około roczny jeździłam często do tego klasztoru na różne dni skupienia , spotkania  , rozmawiałam  parę  razy z matką przełożoną , która  była obecna przy pierwszej mojej rozmowie i chęci wstąpienia w klasztorne mury a wiedzcie że nie wyglądałam  jak dobrze ułożona panienka , był to okres gdzie większość dziewczyn robiła się na Madonnę , pamiętam włosy w trzech kolorach moje ciemne , pasemka  i fiolet ; kurtka  z ćwiekami , na szyi zwoje łańcuchów , potężne koła w uszach , dobrze że moje dziecko się tak nie nosi .
Pod  wyglądem buntowniczki , ukrywałam swoją wrażliwość i siebie , że moje koleżanki były w niewątpliwym szoku , jak dowiedziały się po czasie , że chciałam wstąpić do zakonu .

Otóż matka przełożona nic nie dała poznać że być może wyglądam niestosownie do tego miejsca , przyjęła mnie jak babcia swoją dawno nie widzianą wnuczkę , pomimo to że wierzyłam że mam powołanie , ona w swojej mądrości wiedziała że  do życia zakonnego powołania nie mam , co więcej kiedyś w rozmowie w cztery oczy sama stwierdziła , że  wstępując do zakonu nie ucieknę od swoich problemów , dopiero wtedy opowiedziałam jej z jakich powodów chciałam wybrać życie w wspólnocie , które jednak nie było mi pisane .
Jeszcze długo utrzymywałam z nią kontakt listowy  , a dziś jeśli żyje to jest bardzo leciwą babunią .
A dziś mając swoją rodzinę wiem że to było i jest  moim właściwym powołaniem .
W pamięci przechowujemy wiele różnych  zdarzeń z przeszłości , niektóre nam się przypomną o niektórych pragniemy zapomnieć .... no cóż samo życie .

Pozdrawiam Was życząc miłego popołudnia :)