PSIE LATA ....

 Dzisiejszy post nawet nie był w planach , nawet dziś miało mnie tu nie być , w planach był wyjazd w bliżej nieokreślone miejsce , czyli , przed siebie , byle urwać się na trochę z domu .

Rano już wyszykowana  w moją ulubioną sukienkę granatową w białe grochy , ala lata 50 -te , poszłam do ogrodu , znaleźć jeszcze coś na stół , aby było z czego zrobić mikro bukiet , na który ostatecznie  złożyło się bazylia , oregano (widziałam u Dorotki ) kwitnące , mięta i stokrotka , jakiś żółty chwast , i już zmierzałam do domu , ale konik polny wskoczył mi na rękę , pogadaliśmy trochę o pogodzie  , a na pamiątkę córa nam zrobiła zdjęcie i każde poszło w swoją stronę .

Wszytko już pod wyjazd naszykowane , zapas wody , przegryzki a tu  nasza babunia  też wyszykowana , nie na wyjazd , lecz do kościoła .

W tej sytuacji , nie mogliśmy ruszyć tyłka z domu , raz że babcię trzeba zawieźć , przywieźć , i musielibyśmy wyjechać około 13 -tej , to za późno .

 I wtedy poczułam się jak ten ogórek  co dopiero jest w trakcie kiszenia , że ja  kiszę się , za młodu , choć jeszcze nie czas.

Młody nie zrozumie starego a stary młodego , różnica pokoleń , jest , była i zawsze będzie , babcia ma swój rytm życia , my mamy swój , choć jestem wygadana , wyszczekana , nie wiem jak sprawić by babcia dostosowała się do nas a nie my do niej .

Zabrakło i coraz bardziej to widzę , tego jednego pokolenia , szukam w sobie tych pokładów cierpliwości , troski , aby jej nie zranić , ale boję się że  może mi tego zabraknąć , tym bardziej że  życie którego doświadczyłam , wiele mnie już kosztowało, mojej energii życiowej .

Mam końskie lata , a wychodzi na to że już psie mi przypadły ( co mam na myśli będzie na końcu )  , nie mogę tak  najzwyklej pojechać choć , na parę godzin , jestem uwiązana to mnie najbardziej przeraża  , jestem dorosłą kobietą a czują się jak dziecko .

Pamiętam nasz wiosenny wyjazd do Krakowa , też w niedzielny dzień , już wszystko naszykowane , babcia już obiad też miała poszykowany , ptaki zaopatrzone , a tu babcia dostała histerii , że sama w domu nie będzie , i co robić , pojechaliśmy po panią Klarę aby z babcia siedziała , choć też miała swoje plany to się zgodziła .

My pojechaliśmy , ale cały czas tą sytuację miałam w głowie , dręczyło mnie to , raz poczucie winy że pojechaliśmy, a dwa to złość, że stajemy się zakładnikami babci, to ona rozdaje karty i kręci nami jak chce .

Podejmowałam różne próby, tłumaczę , babcia pokiwa głową że rozumie , a za chwilę sytuacja wraca do punktu wyjścia .

W takich sytuacjach , żałuję że nie mam rodzeństwa , że wszystko zostało na moich barkach , gdy już mam dość , ganię siebie w myślach , ze nie wiem ile babcia ma jeszcze życia przed sobą , i muszę dać radę , ale znowu przychodzi do głowy taka myśl , a kto powiedział , że ja dożyję starości ? czy będę potrafiła to udźwignąć wszystko .

Mam dom na głowie , trójkę dzieci , zwierzęta , a plan dnia babci jest następujący

- około 8 śniadanie , my jadamy latem ok 10

- 12 -13 obiad , my jadamy 14-15

- 15-16 kawa  dla babci

-17- 18 kolacja my jadamy  dużo później

niby nic ale to wszystko muszę szykować w takich porach praktycznie podwójnie  , jak ja, nie mogę to dzieci , lecz za niedługo szkoła , więc znów wszystko na mojej głowie .

Do tego babcia ma samodzielne mieszkanie , pokój z kuchnią , a że musi mieć czyściutko też muszę na to czas poświęcić , a babunia,  lubi  porządzić  , a tu jeszcze , a jakiś paproch na oknie , już myjemy okna , dalej babunia ma koleżanki , więc robię kawę , nieraz i na obiad się załapią , pochwalą jaką jestem dobrą  gospodynią  , a ja mam dość , nie raz , wyć , płakać , nie wiem .

Jedynie mamy wolną niedzielę , ale w niedzielę babunia musi być koniecznie w kościele , sama nie zajdzie , więc musimy pełnić  wartę.

 Każdy mój dzień jest taki sam , nawet nie wiem już , czy pracownia odmieni mi choć trochę życie ?

Może też ktoś ma podobnie , musiałam to napisać , może mi ulży , czuję się w matni , nie  być jak ten ogórek, od razu zaznaczam ,że babci oddawać nigdzie nie zamierzam , dzisiaj dopadł mnie kres tej beznadziejnej sytuacji , gdzie na zmianę nie mam co liczyć .

Po niżej jest o tych latach , to jest tylko przypowiastka mojego dziadka :))

Była już w ubiegłym roku na blogu .

Gdy Pan Bóg tworzył świat to każdemu dawał 30 lat życia.

Człowiekowi dał 30 lat życia i człowiek je przyjął. Po człowieku przyszła kolej na konia. Gdy Bóg dawał koniowi 30 lat koń stwierdził, że to za dużo i 15 lat mu starczy. Człowiek jak to usłyszał to on poprosił o te 15 lat których koń nie chciał. I dostał. Następnie w kolejce stała krowa, która również dostała 30 lat lecz wzięła tylko 15. I znów człowiek przyjął 15 lat. Po krowie był pies. Dla psa 30 lat również było za dużo. też chciał 15. I człowiek znowu wziął te 15 lat. Po psie była małpa dla której 30 lat również było za dużo. I znów człowiek któremu było jeszcze mało wziął te 15 lat.

W sumie człowiek dostał 90 lat. Pierwsze 30 lat są "Boskie" czyli te lata są beztroskie..człowiek się bawi, używa życia.

Następne 15 lat czyli gdy człowiek ma od 30-45 lat Są latami KOŃSKIMI. Czyli człowiek haruje i dorabia się.

Kolejne 15 lat czyli 45-60 są latami KROWIMI. Ponieważ dzieci zaczynają doić..czyli wyciągają od rodziców pieniądze "na to, na tamto"

Kolejne lata są PSIMI. Czyli gdy człowiek ma 60-75 lat. Przeważnie nigdzie nie wyjeżdża, siedzi i pilnuje domu.

I ostatnie 15 lat MAŁPIE. Gdy człowiek jest w wieku 75-90 lat dostaje małpiego rozumu. Czyli dziecinnieje no a resztę dopowiedzcie sobie sami.