JAK FENIKS

 Jadąc dziś z dziećmi na wycieczkę  do Zoo mijaliśmy nowo powstałe osiedle domków jednorodzinnych, tak sobie pomyślałam jak to jest wprowadzać się do nowego, zostawić za sobą to co było by zacząć wszystko od nowa na nowym miejscu, gdzie nawet kawałek ściany nie przypomina nam o przeszłości, dobrej czy złej , jakiejkolwiek.

Te zaczynanie od nowa dla jednych jest to nowe mieszkanie, nowe miejsce do życia, nowy rozdział w życiu często poprzedzony nieudanym związkiem, chorobą, czy innymi sytuacjami jakie niesie życie.

Ileż to razy robimy w życiu grubą krechę i zaczynamy od nowa ?  u mnie już miało to miejsce dwa razy, były to przełomowe momenty, to z tych większych przełomów a tych mniejszych już były pewnie setki, lecz o niech się nie pamięta bo są zbyt prozaiczne, jak schudnięcie, inny kolor włosów,  może lekcje tańca, większa pewność siebie, czy choćby pierwsze nasze samodzielne przygotowanie potraw na świąteczny stół, nauczenie się jazdy na nartach?

Jak nasza skóra ponoć się odnawia co ileś tam dni, a czy my jesteśmy wciąż tacy sami? wątpię też się zmieniamy być może niezauważalnie, tak naprawdę to chyba nie idzie odciąć się zupełnie od przeszłości od tego co było, bo to też nasza historia, jaka by nie była, ale nasza.

Jednak jestem za tym jak coś nas uwiera w życiu jak za ciasne gacie, utknęliśmy gdzieś na mieliźnie, i jeśli wszyscy nam dają do zrozumienia że już za późno na zmiany, nie słuchajcie ich, słuchajcie siebie  bo nawet z najgorszej sytuacji można powstać jak feniks z popiołów i spalić za sobą most po to by zbudować drugi, i zacząć nowy rozdział naszego życia.

Akurat z tym nie potrzeba nowych ścian, gdyż ten proces rodzi się wpierw w naszym sercu a potem w głowie, to nasze serce nieraz pęka z bezsilności, w gardle staje gula gdy boimy się pozwolić na słabość  na łzy, na krzyk, na rozpacz, każdy z nas może być wiele razy feniksem jeśli tylko tego zechcemy.