OKIENKOWE DYLEMATY

Dały mi wczoraj te Wasze komentarze do myślenia, oj dały, jeszcze trochę a zacznę wychodzić na pierdołę życiową co cały świat by chciała uszczęśliwić, i jak z nieba leci deszcz to również z nim płaczę.
A wcale tak nie jest, w moim wieku już jest się na tyle dojrzałą osobą, aby wiedzieć jak ten świat funkcjonuje i choć na wiele spraw  nie ma mojej zgody, to kogóż to obchodzi?

Na tyle już powstało moich osobistych wpisów, że Ci co czytali bez zrozumienia, lub nie potrafią czytać między wierszami mogli, przeoczyć ten moment, gdzie po moim wcześniejszym, stylu pisania czy treści śladu nie ma.

Istnieje często takie błędne przekonanie, że Ci którzy pochylają się nad czyjąś krzywdą, lub nad zwierzętami obojętnie jakimi, są  takimi ciepłymi kluchami,  ja to odbieram z moich obserwacji, jak dokarmiać bezdomne koty to pasuje obrazek starszej, pani niż bizneswomen w szpilkach.

Choć wiele zmieniłam na blogu, to nie  potrafię poza stary schemat wyjść, myślę że jestem postrzegana przez wielu, jako dobrotliwa , nie mająca swojego zdania kobieta, a to nieprawda.
Choć życie dowaliło mi nie raz, być może powinnam być zgorzkniałą babą, ziejącą jadem, ale jeśli czasami  zrzędą bywam jak każda z nas, to mam w sobie te pokłady dobrej energii, bywa że się sparzę na kimś, ale jeśli jedna osoba mnie zawiedzie to mam skreślić wszystkie , chyba nie.

Te blogowe  okienko  jest moim napędem, daje mi jakąś energię, choćby to że pisząc o pracowni, mobilizuje mnie do stosownych kursów, to tego aby powstała  wkrótce,  jednak te same okienko jest moim hamulcem,  jesienią jak pisałam o wolierach, domkach dla ptaków, dostałam propozycję, aby mieć reklamę na blogu sklepu internetowego z akcesoriami do zwierząt.
Nie wnikając w szczegóły, nie przyjęłam tej reklamy, z jednego powodu co inni powiedzą, że blog jest do pisania a nie do zarabiania itp.

Wczoraj pisząc o pracowni, czytając Wasze komentarze, wyłania się z nich że mnie stać na piec, otóż nie jakby mnie dziś było na niego stać, to w tym roku bym go miała, o tej pracowni pisałam w ubiegłym roku , też jakbym miała środki finansowe już wiosną by stanęła.

Coraz częściej na wielu blogach czytam współpraca, reklama, doszłam do wniosku że też tak sobie zrobię, a nóż widelec uśmiechnie się do mnie los, jeśli moim pisaniem umiałam przyciągnąć tylu ludzi, to  mój blog jest coś warty.
Panterko niedzielnym komentarzem, mnie olśniłaś, nawet nie mając teraz żadnej reklamy na blogu mam jakieś straszydło z jednym zębem,  lub kliknij tu lub tam,  to może będzie coś kiedyś za moim przyzwoleniem.
Na księżycu nie mieszkam, być może jak powstanie pracownia, będę miała przyjemność gościć i poznać znajome z bloga, i same będziecie miały okazję sprawdzić ile to ze mnie jest pierdoły  na jaką tu wychodzę, wszak pozory mylą .